Διήγημα: Ο ...σοφός Νέστορας

γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

"Ήμουν νεοδημοκράτης, τους ξέρω από τα μέσα τι λαμόγια είναι, αυτοί και το ΠΑΣΟΚ φέρανε τη χώρα σε αυτή την κατάσταση" τόνισε με σοβαρό ύφος, σκύβοντας το κεφάλι και σηκώνοντας αργά το βλέμμα του προς εμένα ο συμπαθής κι ευγενικός πατέρας ενός συνασθενή μου πρόσφατα στο νοσοκομείο και σε μια κουβέντα που άνοιξε, που να μην άνοιγε, με αφορμή την επίσκεψη του απερχόμενου Αμερικανού προέδρου και το ζήτημα του χρέους. "Νόμιζα πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα έφερνε μια κάποια αλλαγή αλλά κι αυτός μια από τα ίδια, να τώρα φέρνει και τον Ομπάμα - δεν ήταν κακός πρόεδρος σε σχέση με τον Μπους, κάτι καλό έκανε στην Αμερική, αλλά έρχεται αργά. Τι θα μπορέσει να κάνει, τίποτα... Τώρα που ήρθε ο άλλος τι μπορεί να κάνει και να πει; Αλλά κι ο Τραμπ καλός φαίνεται, κάτι καλό θα κάνει δεν μπορεί, ε; Πετυχημένος επιχειρηματίας, δεν γίνεται, θα ενδιαφερθεί για τη χώρα του, όχι όπως εδώ με τους πολιτικούς και την οικογενειοκρατία..." έλεγε μεταξύ άλλων, καθώς απολάμβανα τις νοσοκομειακές γκουρμεδιές των μαγείρων του Λαικού νοσοκομείου (δεν αστειεύομαι, εξαιρετικά μαγειρεμένο το μπιφτέκι με το κοφτό μακαρονάκι της ημέρας, σχεδον σπιτικό, υπέροχη και η κρέμα που το συνόδευε) κι έτσι περνούσε η ώρα. Και τραβούσε, αργά, πολύ αργά, μέχρι να περάσει, που δεν περνάει ποτέ, κουρασμένη και ράθυμη, ανάμεσα από εξετάσεις αίματος, μεταμοσχεύσεις που δεν έγιναν, συζητήσεις γιατρών και με συχνές επισκέψεις στην τουαλέτα.

   Σε άλλη φάση συζητούσαμε (τα θέλει ο κώλος μου τελικά) με τον ευγενικό κύριο, συνταξιούχο του Υπουργείου Πολιτισμού, για τον ελληνικό κινηματογράφο και για την ποιότητα των ξένων τηλεοπτικών σειρών - την ίδια ώρα η Μις Μαρπλ κάποιον φόνο, κάποια συμπαιγνία ανακάλυπτε στο κυριακάτικο, απογευματινό, πρόγραμμα της ΕΡΤ. Και ήθελα να δω τη σειρά και δεν μπορούσα αλλά η κουβέντα είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον, λέμε τώρα και συνέχιζε, συνέχιζε μέχρι που έφτασε στο ψητό, στην ουσία. "Ναι, δίκιο έχεις, υπήρξαν αξιόλογοι ηθοποιοί, μα τι να σου πω, όλοι αυτοί επηρεάστηκαν από την Ελλάδα, ακολούθησαν ότι έκανε η Ελλάδα! Ο Κακαβάς, ο Φούντας, ο Αλεξανδράκης, ωραίοι άντρες και ηθοποιοί, έδωσαν τα φώτα τους στους ξένους ηθοποιούς. Πάρε για παράδειγμα τον Κακαβά, ήταν κι ο πρώτος γαμίκουλας της εποχής του, ξέρεις, ψηλός, μελαχρινός, από αυτόν πήρε το πρότυπο ο Αλέν Ντελόν. Ποιός ήξερε τον Αλέν Ντελόν νωρίτερα, ήταν ένας άσημος... Μα κι οι ποδοσφαιριστές ήταν διαφορετικοί, αλλιώτικοι, όπως ο Χατζηπαναγής, όχι όπως τώρα οι επαγγελματίες. Τότε έπαιζαν για τη δόξα, τώρα για τα χρήματα - κι οι πολιτικοί ήταν αλλιώς. Να όπως ο Παπαδόπουλος. Μην ακούς όπως λένε ότι σκότωσε, τίποτα δεν έκανε", εδώ η φωνή τονίζει ιδιαίτερα το "δεν έκανε" κι εγώ ανατριχιάζω, νοιώθω μια ζάλη κι όμως η πίεση μου ήταν στο δεκατρία με εννιά, "οι δικοί του, οι διπλανοί του τα έκαναν όλα, ο Ιωαννίδης, μέχρι που τον έφαγαν. Και στο Πολυτεχνείο τίποτα δεν έγινε, έχω διαβάσει, στο ίντερνετ μπορείς να βρεις τα πάντα. Ξέρω, είχα ένα υπολοχαγό, ήταν μαζί με τον Παπαδόπουλο, άνθρωπος καλύτερος δεν υπήρχε από αυτόν... Και για να το λέει αυτός κάτι παραπάνω θα ήξερε, δεν μπορεί..." συνέχισε, γαλήνιος και βέβαιος για την ορθότητα της άποψης του. Και να μην περνάει στιγμή απ' το μυαλό του, με τη γλυκιά περιέργως, κοπιαρισμένη στην εντέλεια, φωνή του σοφού Νέστορα, ότι για να εγκωμιάζει ο υπολοχαγός του τον δικτάτορα ήταν απλά ομοιδεάτης του...

~ ~

  "Διαβάζεις Ειρηναίε; Α, καλά κάνεις, καλύτερα το διάβασμα από το ίντερνετ. Εντάξει, έχει πράγματα να δεις αλλά αυτός ο εθισμός που δημιουργείται, δεν μπορεί, κάποιο σκοπό θα έχει, καλύτερα λοιπόν το διάβασμα..."