Τα νέα του θανάτου του Φιντέλ Κάστρο προκάλεσαν παγκόσμια αίσθηση. Ο κουβανικός λαός πενθεί. Εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο κλαίνε για έναν ηγέτη που ηγήθηκε άμεσα, μαζί με τον Τσε, της κουβανέζικης επανάστασης το 1959 και υπήρξε παράδειγμα για τους επαναστάτες και τους αγωνιστές του κόσμου. Στεκόμαστε πλάι στην λύπη του κουβανικού λαού και των αγωνιστών της παγκόσμιας αριστεράς, παρότι εμείς ως σοσιαλιστές είχαμε πάρει σοβαρές αποστάσεις από τις θέσεις του Φιντέλ Κάστρο και της ηγεσίας του Κουβανικού Κομμουνιστικού Κόμματος.
Αποκηρύσσουμε κάθε έκφραση των αντιδραστικών του πλανήτη, ιδίως της σκουληκοφωλιάς του Μαϊάμι και του Ντόναλντ Τραμπ, που βγήκαν να πανηγυρίσουν το θάνατό του.
Ο Φιντέλ με τον οποίο όλοι οι αντιμπεριαλιστές και σοσιαλιστές αγωνιστές ταυτίστηκαν είναι αυτός που μαζί με τον Τσε και τον Καμίλο Σιενφουέγος ηγήθηκε του λαϊκού θριάμβου που τσάκισε τη δικτατορία του Μπατίστα το Γενάρη του ‘59. Είναι ο Φιντέλ της αγροτικής μεταρρύθμισης, ο Φιντέλ που έσπασε με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και απαλλοτρίωσε τις πολυθενικές της ζάχαρης και του πετρέλαιου, την αστική τάξη και τους Κουβανούς γαιοκτήμονες. Μέτρα που έδωσαν τη δυνατότητα στον κουβανικό λαό να απολαύσει μεγάλες κατακτήσεις στην υγεία και την εκπαίδευση. Είναι ο Φιντέλ που πολέμησε ενάντια στην αμερικάνικη εισβολή στη παραλία Χιρόν και αυτός που στη δεύτερη διακήρυξη της Αβάνας, το Φλεβάρη του ‘62 ανακήρυξε το σοσιαλισμό στην Κούβα και είπε πως “το καθήκον κάθε επαναστάτη είναι να κάνει επανάσταση”.
Αλλη πλευρά
Όμως, δυστυχώς, υπήρξε κι άλλη πλευρά του Φιντέλ Κάστρο και δεν μπορούμε να μην υποδείξουμε τη στιγμή του θανάτου του. Ξέρουμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να φέρει σε δύσκολη θέση χιλιάδες αγωνιστές που συνεχίζουν να πιστεύουν σε αυτόν.
Η σοσιαλιστική πορεία που περιγράψαμε διακόπηκε με τη συμφωνία του Φιντέλ Κάστρο με τη γραφειοκρατία του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ. Από τα μέσα της δεκαετίας του ‘60 ο Φιντέλ αποδέχθηκε την σταλινική πολιτική της “ειρηνικής συνύπαρξης” με τον ιμπεριαλισμό και της εγκατάλειψης της πολιτικής του Τσε, για επέκταση της σοσιαλιστικής επανάστασης στην αμερικάνικη ήπειρο και τον κόσμο. Από εκείνο το σημείο, ο Φιντέλ Κάστρο βρέθηκε απέναντι στα προχωρήματα κάθε επανάστασης. Σταθεροποιήθηκε ένα μονοκομματικό, γραφειοκρατικό καθεστώς που διατηρείται ως σήμερα.
Όταν ο λαός της Τσεχοσλοβακίας ξεσηκώθηκε ενάντια στη σταλινική δικτατορία, το 1968, ο Φιντέλ υποστήριξε την εισβολή των ρώσικων τανκς που έπνιξαν στο αίμα εκείνη την αντιγραφειοκρατική επανάσταση. Στη Νικαράγουα, όταν το 1979 ανατράπηκε ο δικτάτορας Σομόσα, ο Φιντέλ υποστήριξε ότι οι Σαντινίστας έπρεπε να κάνουν συγκυβέρνηση με τους αστούς αντίπαλους του Σομόσα και να μην προχωρούσαν σε κινήσεις απαλλοτρίωσης, συμβουλεύοντάς τους “να μην κάνουν τη Νικαράγουα καινούργια Κούβα”. Πιο πρόσφατα, στη Βενεζουέλα, ο Φιντέλ υποστήριξε τον ψευδή “Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα” του Τσάβες και του Μαδούρο, προσπαθώντας να πείσει ότι η χώρα “έχτιζε σοσιαλισμό” όταν αυτό που γίνεται είναι το αντίθετο. Ο τσαβισμός διατήρησε την καπιταλιστική δομή, έστησε μεικτές επιχειρήσεις στο πετρέλαιο, κάνοντας συμφωνίες με τις πολυεθνικές όπως οι Chevron, Total και Repsol, τροφοδοτώντας μια “μπολι-μπουρζουαζία” (Μπολιβαριανή αστική τάξη), ποινικοποιώντας τις διαμαρτυρίες και αφήνοντας στην πείνα τον βενεζολάνικο λαό. Τα ίδια χρόνια, ο Φιντέλ και η κουβανική ηγεσία στήριξαν τις ψευτοπροοδευτικές κυβερνήσεις του Λούλα και της Ντίλμα στη Βραζιλία, του Έβο Μοράλες και των Κίρτσνερ που επέβαλαν προγράμματα προσαρμογής στους λαούς τους. Και στο εσωτερικό της Κούβας, οι κατακτήσεις της επανάστασης εξαφανίζονταν με το πέρασμα των χρόνων.
Από τα τέλη του περασμένου αιώνα, άρχισε να προωθείται η πολιτική της εμπιστοσύνης προς το ξένο κεφάλαιο, ανοίγοντας την κουβανική οικονομία στις καναδέζικες και ευρωπαϊκές πολυεθνικές, αποκαθιστώντας τον καπιταλισμό.
Μοιραζόμαστε τον πόνο του κουβανικού λαού αυτές τις στιγμές. Και συνεχίζουμε να τον καλούμε να παλέψει για να ξανασηκώσει τις σημαίες της επανάστασης του ‘59 και το μήνυμα του Τσε: “είτε σοσιαλιστική επανάσταση είτε καρικατούρα επανάστασης”. Υποστηρίζουμε το δικαίωμά του στην ανεξάρτητη οργάνωση -συνδικαλιστική, φοιτητική και πολιτική- κόντρα στο μονοκομματικό καθεστώς.
Η Κούβα χρειάεται μια νέα σοσιαλιστική επανάσταση με δημοκρατία για τον εργαζόμενο λαό, που θα ξαναγίνει φάρος για τους αντικαπιταλιστές και αντιμπεριαλιστές αγωνιστές της Λατινικής Αμερικής και του κόσμου.
Χουάν Κάρλος Τζορντάνο,
Επικεφαλής της “Σοσιαλιστικής Αριστεράς” (Αργεντινή)
και βουλευτής του Μετώπου της Αριστεράς
26 Νοέμβρη 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου